Yüzyıllardır Türk toplum yapısındaki geleneksel denetim mekanizmalarının etkisi gücünü yitirmektedir. Modernleşme ve kentleşme sonucunda, toplumun önemli geleneksel sosyal hizmet sağlayıcılarından mahallenin, sosyal ilişkilere yönelik hizmet fonksiyonunu yitirmesiyle bireyselleşme ve yalnızlaşma kaçınılmaz olmuştur. Bu durum, geleneksel yapıya uymayan bir biçimde sosyal problemlere karşı duyarlılığının zayıflamasına ve ortaya çıkabilecek sorunların önlenmesi bir yana, sorunlara duyarsız kalan ve sosyal sorumluluklarını devlete veya ilgili diğer kurumlara devreden bir toplumun ortaya çıkmasına sebep olmuştur. Yaşanan bu değişimlerle birlikte, sosyal devletin sosyal problemleri tek tek tespit edip çözebilmesi neredeyse imkânsız hale gelmiştir. Sosyal problemlerin önlenmesi ve sağlıklı bir toplumun oluşturulabilmesi için sosyal devletin yanı sıra bireyin, ailenin ve sosyal çevrenin üzerine de önemli sorumluluklar düşmektedir.
Bu çalışma, Türk toplumunda mahalle kültürünün yitirilmesiyle ortaya çıkan bireyselleşme ile birlikte toplumun sosyal sorunlara kayıtsız kalışını irdelemeyi ve bu sosyal dönüşümün sosyal devlet anlayışı ile ilişkisini literatür bağlamında ele alarak ortaya koymayı amaçlamaktadır.